เรื่องวุ่นๆ ของวัยรุนช่างสัก กับกฎหมาย

        ข้อเท็จจริงทางคดี คือ โจทก์ ฟ้องว่า จำเลยนำแบบอันเป็นงานมีลิขสิทธิ์ของโจทก์ มาสักให้ลูกค้าโดยไม่ได้รับอนุญาตจากโจทก์อันเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์
       ในชั้นไต่สวนมูลฟ้อง เพื่อให้ศาลพิจาณาว่าจะรับฟ้องโจทก์ได้หรือไม่ ?
จากการวินิจฉัยของศาล ได้ข้อสังเกตหลายๆประการ เพื่อนำมาใช้เป็นองค์ความรู้และแนวทางปฏิบัติในการทำงานของช่างสัก หรือ ร้านสักได้ดังนี้

1. เมื่อปรากฎว่าจำเลยที่เป็นช่างสัก ไม่ได้เป็นผู้ที่กำหนดหรือคัดลอกมา แบบดังกล่าว แต่เป็นกรณีที่ลูกค้าของจำเลยได้นำแบบมาให้จำเลยทำการสัก ทั้งก็ไม่ปรากฎถึงที่มาที่ไปว่าเป็นของผู้ใด เช่นนี้จะถือว่าจำเลยมีเจตนาละเมิดลิขสิทธิ์ไม่ได้
2. เมื่อปรากฎข้อเท็จจริงว่า ช่างสักที่ทำการสักนั้นไม่ใช่ตัวจำเลย เป็นช่างคนอื่นที่มาร่วมงานกับจำเลย จะถือว่าจำเลยเป็นผู้กระทำการละเมิดลิขสิทธิ์ก็ไม่ได้ คดีนี้จำเลยไม่ใช่นิติบุคคล เป็นเพียงบุคคลธรรมดา ( คดีอาญา สาระสำคัญคือ ผู้ลงมือกระทำ หรือบุคคลอื่นที่ไม่ได้เป็นผู้ลงมือ จะมีความผิดได้ต้องอยู่ในลักษณะตัวการร่วม หรือ ผู้สนับสนุน กับผู้ลงมือ ซึ่งทางคดีนี้โจทก์ฟ้องจำเลยเพียงผู้เดียวเป็นผู้ลงมือกระทำ )
3. ส่วนที่โจทก์นาสืบต่อมาว่า หลังจากนั้นโจทก์ได้ติดต่อทักแชทไปที่ร้าน ผ่านแอปพลิเคชันไลน์ และขอให้สักลวดลายพิพาทตามฟ้อง ซึ่งทางร้านของจาเลยก็ยินดีที่จะดาเนินการให้ ก็มีลักษณะของการล่อซื้อ ซึ่งทาให้ฟังได้ว่าโจทก์มิใช่ผู้เสียหายโดยนิตินัย เพราะเป็นผู้ไปขอให้ทางร้านของจำเลยดำเนินการเอง